بعضی وقتا زندگی اون طور که توقع دارین، پیش نمی ره. بعضی وقتا پیش بینیا درست از آب در نمیاد.
یه زمانایی یه شبه همه چیز خراب می شه.
ستاره هایی در فوتبال بودن که اسم و رسمی واسه خود داشتن و خیلیا، خیلی حسابا روشون باز کرده بودن و رویاپردازیای گاه میل به بی نهایتی رو براشون تصور کرده بودن اما. اما به یه باره همه چیز عوض شد و رنگ باخت. زندگی مشکی و سفید شد.
روی بدش رو به شکل طعنه آمیزی نشون داد و قدرتش رو به رخ کشید. به رخ کشید که می تونه چقدر راحت، آرزوها رو پرپر کنه و آینده ستاره ای رو نابود.
می خوایم در این پرونده پرقصه و پرغصه، از زندگی ستاره هایی بگیم که جوانمرگ شدن. نه که به مرگ طبیعی بمیرن. نه، اونا اولین مرگ خود رو بعد از پایان دوران حرفه ای بازیگریشان، خیلی زودتر از موعد تجربه کردن.
مونده بودیم از کجا و از کی شروع کنیم.
اسمای مختلفی از ذهنمون رد شد و ده های جور واجور رو زیر و رو کردیم تا اینکه اسمی میخکوبمان کرد.
سفرکوتاهی داریم به دهه۳۰. وقتی فوتبال هنوز بین خونواده های ایرونی جا نیفتاده بود و از اون به عنوان یه تفریح زننده که خاص انگلیسای استعمارگره؛ یاد می کردن. در همون زمان کسی به دنیا اومد که قرار بود بیست سال بعد و در سن ۱۷ سالگی فیکس تاج بزرگ شه و یه سال بعد پیراهن تیم ملی رو ازآن خود کنه.
قرار بود نصیب جوونی شه که گوش چپ تیم ملی رو دهه ۴۰ رو در قبضه خود قرار داده بود اما دنیای حرفه ای به اون وفا نکرد.
“مهدی حاج محمد”؛ عزیزی که این روزا مویی سپید کرده و بعضی وقتا در جمعای پیشکسوتان سرخابی ردپایی از اون می بینیم. برگردیم به اصل ماجرا. بازیای آسیایی ۱۹۷۰ نزدیک بود که اون زخمی شد.
نمی تونست بازی کنه اما به اصرار “مکری”، رئیس وقت فدراسیون به مسابقات آسیایی رفت. رفت و در باخت ۱-۰ ایران به کره در زمین حضور داشت و اتفاقا، بازی دلچسبی هم به نمایش نگذاشت. آقای رئیس که اون زمان همه کاره بود انگ کم کاری به مهدی زد و اون از تیم ملی کنار گذاشته شد.
همون زمان با “تیمسار عباس خسروانی”، رئیس باشگاه تاج هم به مشکل خورد و نتیجه اش، تبعید شدنش واسه گذروندن سربازی در بیابانا بود. جایی به دور از فوتبال.
وقتی برگشت، دیگه اون “مهدی حاج محمد” که همه می شناختند، نبود. دیگه اون بازیکنی نبود که مرحوم “ایرج دانایی فر” رو راضی کرد تا پسرش، علی رو به تیم دیگری بفرستد تا ذخیره اون نشه. دیگه آنی نبود که “بیوک جدی کار” رو نیمکت نشین خودش کرده بود. به عقاب رفت و بعد ماشین سازی و بعد هم در سن تقریبا ۲۵ سالگی فوتبال رو کنار گذاشت.
ستاره ای که در دو فینال خاطره انگیز تاج و هاپوئل در فینال جام باشگاه های آسیا و هم اینکه، فینال مسابقات آسیایی ۱۹۶۸ برابر رژیم اشغالگر به میدون رفت و در بدست اومدن دو برد شیرین، نقش زیادی داشت؛ زودتر از موعد مقرر کنار رفت.
فوتبال به آقا “مهدی حاج محمد” وفا نکرد ولی ای کاش بازم تا سالیان سال، سایه اون و امثال اون بر سر این فوتبال باشه.
